منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قرب است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیات است و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمت شکری واجب. از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به درآید.

بنده همان به که ز تقصیر خویش عـذر بــه درگــاه خــدا آورد
ورنــه سـزاوار خـداونـدیــش کـس نـتـوانـد کـه بجا آورد

دقیقاً همین است. ما هرگز نمی توانیم حقّ ربوبیّت خداوندمتعال را به جای آوریم و به هرحال ما در کوتاهی و تقصیر هستیم. چون چنین هست باید استغفار کنیم و از خدای متعال پوزش بطلبیم و آمرزش تمنا کنیم تا ما را بیامرزد و ببخشاید و دگر بار به لطف خودش پاکیزه کند و خدای متعال این نوید را داده است که «قابل التوبه» است. یعنی پذیرنده بازگشت ماست و توبه ما را قبول می کند و فرموده است: «توبوا الی الله» و به سوی خدا برگردید و خداوند در لسان انبیاء و اولیاء و زبان وحی به ما فرموده است که: «استغفار کنید و از من آمرزش بطلبید من هم آمرزنده هستم و می بخشم و می آمرزم و باکی نداشته باشید هر ‌آنچه هستید باز آیید».
استغفار در فرهنگ قرآن و عترت جایگاه خاصی دارد. استغفار جبران کننده بسیاری از نمرات منفی ما در امتحان الهی است. بسیاری از نکبت هایی که در زندگی به ما رو می کند، ما را گرفتار می کند و در خود می پیچاند و افسرده و محزون می سازد، با استغفار قابل حل و جبران است و می توان از استغفار بهره برد.
در روایات ما آمده است: اگر روزی شما تنگ شد و زندگی بر شما مشکل شد استغفار کنید. استغفار در حقیقت داروی هر دردی است. چون نتیجه استغفار، عنایت و رحمت خداوند به ما می باشد و نتیجه عنایت و رحمت خداوند به ما این است که به زندگی ما برکت ببخشد و درهای جدیدی از پیروزی و ظفرمندی و اوضاع بهتر بر ما گشوده شود. پس استغفار بسیار بسیار خوب است.
اما استغفار باید در حقیقت با دل پشیمان و پریشان از عظمت گناه بوده باشد. ولیکن اگر قرار باشد هم با زبان استغفار کنیم و هم به عمل، تداوم رفتار ناشایست و گنه کار خود را داشته باشیم؛ این نه تنها سودمند نیست بلکه بسیار بسیار دشوار کننده شرایط سخت ما می باشد.
حدیثی که در این کوته سخن برای شما می خوانم از علیّ بن موسی الرضا، امام هشتم، سلطان طوس(علیه السّلام) می باشد.
قال الرضا(علیه السّلام): «مَنِ اسْتَغْفَرَ بِلِسَانِهِ وَ لَمْ یَنْدَمْ بِقَلْبِهِ فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِهِ». «هر کس به زبان خویش استغفار می طلبد، در حالی که دل او پشیمان نیست، گویا خود را مسخره کرده است». (بحار الانوار، جلد ۱۱، صفحه ۳۵۶)
پس از خدا بخواهیم که توفیق بدهد از صمیم جان با حالت واقعاً پشیمان و دلی سوزان و اشکی ریزان که ما را بیامرزد و ببخشاید.

“اَسْتَغْفِرُاللَّهَ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْحَىُّ الْقَیُّومُ الرَّحْمنُ الرَّحیمُ ذُو الْجَلاَلِ وَ الْإِکْرَامِ‏ وَ اَتُوبُ اِلَیْهِ”